یادداشت تفاهم نامه
یادداشت تفاهم بیانگر توافق دوجانبه یا چندجانبه میان طرفین است. این نوع سند برای بیان همگرایی اراده های طرفین و توافق مقامات اجرایی دو کشور در حوزه های وزارتخانه و دانشگاه ها به منظور افزایش همکاری در زمینه های مختلف آموزشی، پژوهشی، فناوری، اقتصادی، فرهنگی و دیگر موارد به کار می رود.
یادداشت تفاهم اغلب در مواردی کارایی دارد که طرفین قصد ایجاد تعهدات حقوقی را ندارند یا در موقعیتی نیستند که بتوانند تعهد حقوقی الزام آوری ایجاد نمایند و صرفاً می خواهند سندی را که به امضا رسانده اند، برنامه ریزی برای مذاکرات آینده باشند یا نحوه ی اجرای یک توافق دیگر را مشخص می کند.
از مزایا یادداشت تفاهم بر دیگر اسناد رسمی این است که از آن جا که طرفین به منظور دوری جستن از تعهدات حقوقی بین المللی به امضای این سند روی می آورند، این سند می تواند در بیش تر کشورها بدون تصویب مجلس از قدرت اجرایی برخوردار باشد.
در ایران طبق اصل ۷۷ قانون اساسی عهدنامه ها، مقاوله نامه ها، قراردادها و موافقت نامه های بین المللی باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد. با این که یادداشت تفاهم نیاز به تصویب مجلس ندارد اما طبق نظر شورای نگهبان اگر تعهد حقوقی ایجاد نماید به منزله ی قراداد است و باید به تصویب مجلس برسد.